VİCDANLIYDIK BİR ZAMANLAR

Hani insan bir şeye üzülür, bir şeye canı sıkılır da ondan tamamen uzak bir başka şeyden çıkarır ya acısını , bende öyle yapıyorum.Bugün bambaşka bir konuya değiniyorum.Sokaklara çeviriyorum kalemimi.

Hepimizin görmezden geldiği , yokmuş gibi devam ettiği söz gelimi acısa da öldürmez diyip  yolumuza devam ettiğimiz sokaklar.Sahi hepimiz duygusal çocuklardık, öyle değil mi?

Vicdanlıydık..Bir zamanlar..

Ne zaman kaybettik insanlığımızı?Hangi ara bu kadar uzaklaştık birbirimizden bilmiyorum.Tek yaşamıyor ki insan bu hayatta.Çevremizdekileri ne kadar görmezden gelebiliriz?Nasıl kayıtsız kalabiliriz olanlara.

Vicdanlıydık aslında..Bir zamanlar..

Yanlış anlamayın kimseye kızmıyorum kimseye sitem etmiyorum kendimi kayırmıyorum sizden hatta kendimi de katıyorum bu vicdansızlığa.

Buz gibi soğukta yerde ayakları çıplak dilenen çocuğa bakıp halimize şükretmek değildi insanlık.Tutup elinden kaldırmak, onlar için bir şeyler yapmak.Bir lira verince rahatlayan vicdanlardan olmamaktı insanlık..

Sahi en son ne diyorduk, Vicdanlıydık..Bir zamanlar..

Ne ara bukadar duymadık görmedik bilmedik birbirimizi onuda bilmiyorum..Ama değişmeli bu düzen, değişmeli..Sokaklar kadar soğuk o yattıkları betonlar kadar sert olmamalı kalpler. 

Öyle atıp ta tutmuyorum gördüğümü yaşadığımı kendi yaptığımı da söylüyorum.Ne tuhaf bir vapur iskelesi bir çocuk ama küçük bir çocuk yalın ayak o taş betonda bu soğukta ve bizler yanından geçiyoruz öylece yürüyüp gidiyoruz.Herbirimiz koşuşturuyoruz kendi hayatlarımıza acelemiz var çünkü hepimizin her adımda isteklerimize kavuşmak ya hani.Yavaş yavaş yaklaşırken isteklerimize , unutuyoruz...Unutuyoruz vicdanımızdan uzaklaştığımızı insanlığı geride bıraktığımızı.O an, belki beş en fazla on saniye üzülüyoruz.Aman ne vicdanlıyız öyle.Şaşırmayın bize çok bile..

Müebbet yemiş mahkum misali yürekler, ne diyelim Allah kurtarsın...