VİCDANLIYDIK BİR ZAMANLAR

Hani insan bir şeye üzülür, bir şeye canı sıkılır da ondan tamamen uzak bir başka şeyden çıkarır ya acısını , bende öyle yapıyorum.Bugün bambaşka bir konuya değiniyorum.Sokaklara çeviriyorum kalemimi.

Hepimizin görmezden geldiği , yokmuş gibi devam ettiği söz gelimi acısa da öldürmez diyip  yolumuza devam ettiğimiz sokaklar.Sahi hepimiz duygusal çocuklardık, öyle değil mi?

Vicdanlıydık..Bir zamanlar..

Ne zaman kaybettik insanlığımızı?Hangi ara bu kadar uzaklaştık birbirimizden bilmiyorum.Tek yaşamıyor ki insan bu hayatta.Çevremizdekileri ne kadar görmezden gelebiliriz?Nasıl kayıtsız kalabiliriz olanlara.

Vicdanlıydık aslında..Bir zamanlar..

Yanlış anlamayın kimseye kızmıyorum kimseye sitem etmiyorum kendimi kayırmıyorum sizden hatta kendimi de katıyorum bu vicdansızlığa.

Buz gibi soğukta yerde ayakları çıplak dilenen çocuğa bakıp halimize şükretmek değildi insanlık.Tutup elinden kaldırmak, onlar için bir şeyler yapmak.Bir lira verince rahatlayan vicdanlardan olmamaktı insanlık..

Sahi en son ne diyorduk, Vicdanlıydık..Bir zamanlar..

Ne ara bukadar duymadık görmedik bilmedik birbirimizi onuda bilmiyorum..Ama değişmeli bu düzen, değişmeli..Sokaklar kadar soğuk o yattıkları betonlar kadar sert olmamalı kalpler. 

Öyle atıp ta tutmuyorum gördüğümü yaşadığımı kendi yaptığımı da söylüyorum.Ne tuhaf bir vapur iskelesi bir çocuk ama küçük bir çocuk yalın ayak o taş betonda bu soğukta ve bizler yanından geçiyoruz öylece yürüyüp gidiyoruz.Herbirimiz koşuşturuyoruz kendi hayatlarımıza acelemiz var çünkü hepimizin her adımda isteklerimize kavuşmak ya hani.Yavaş yavaş yaklaşırken isteklerimize , unutuyoruz...Unutuyoruz vicdanımızdan uzaklaştığımızı insanlığı geride bıraktığımızı.O an, belki beş en fazla on saniye üzülüyoruz.Aman ne vicdanlıyız öyle.Şaşırmayın bize çok bile..

Müebbet yemiş mahkum misali yürekler, ne diyelim Allah kurtarsın...

HAYALLERDE GERÇEKLERDE "O" FİLMDE

Çok şey biriktirdim size, yazılmamış, duyulmamış, söylenmemiş ne çok duygu var içimde.Fırsat mı olmadı yoksa ben mi o fırsatı yaratmak istemedim bilemiyorum.Belki de bugünü bekledim.Gün geldi çattı.Kalemim elimde yüreğim kalemimde.

Bir film beni yazmaya sürükleyen, duygularımı ateşleyen, içime kurt düşüren, zihnimde canlandıran o hikayeleri.Yalnızca bir film..

Hangi film olduğundan bahsetmeyeceğim. Bi ön yargınız olsun istemiyorum.Zaten mühim olan ismi yada cismi değil.

Hayaller, hayallerimiz..İnsanın şu hayatta hayallerinden daha mahrem bir şeyi var mıdır diye düşünürüm hep.Yokmuş onu anladım.Herkesten sır gibi sakladığımız , koruduğumuz,bize dair en özel şeyler en güzel şeyler hep hayallerimizde değil midir zaten?

Hep tek başına, hep ıssız hep yalnız kurar insan hayallerini.Adı üstünde hayal..Gerçekten uzak , biraz zor, biraz yalan.Mutlu hissediyor insan kendini orda huzurlu.Yani ben öyle zannderdim

Fakat şimdi anlıyorum öyle değilmiş.Asıl şansın insanın hayallerini paylaşabildiği birine sahip olmasıymış şimdi anlıyorum.Eğer biriyle hayallerini paylaşırsan hayatını da paylaşabilirsin.Bir süre sonra hayallerinin gerçekleşmesinden çok o kişinin yanında olması daha çok huzur veriyor insana.Sonuçta hayal bu..Bugün başka yarın bambaşka.Ama paylaştığın kişi o hayaller olsa da olmasa da herzaman yanında.Tıpkı filmde ki gibi..

Durun..

Film daha bitmedi..

Şu kısacık ömrü hayatımızda unutmamamız gereken bir şey daha var.Hayaller kadar toz pembe olmayan gerçekler.Sıra gerçeklerde..Zamanı değerlendirmeli insan ve kiminle değerlendirdiğine de dikkat etmeli.Çok sormayın neden diye.Ne biliyim kırmamalı incitmemelı sahip çıkmalı sevdiği değer verdiği herşeye herkese.Bir var bir yok insan.Gözlerinin içine dolu dolu bakmalı , ağzından güzel sözler çıkarken değil kırarken kızarken bir kez daha düşünmeli insan.Geri dönüşü yok bazı şeylerin.Sen gibi , ben gibi biraz da hayat gibi...

Sonrası kocaman bir güç savaşı insanın kendisiyle.Yorgunluk..Yaşlanmışlık..Tıpkı "o" filmdeki gibi.

İnsan hayatının sonlarına güzel anılar güzel insanlar bırakmalı en baştada kocaman bir yürek bırakmalı kendine iyi bakmalı..


HERKES ÖLÜR AMA HERKES GERÇEKTEN YAŞAMAZ
                                                                           
                                                                                          Victor Hugo

Umarım hepiniz sevdiklerinizin kıymetini onlar hayatınızdayken ve onları kaybetmeden anlarsınız.Hem ne demişler; Bir varız, bir yokuz...


Ve yazımın sonuna eklemeden geçemeyeceğim.İnsanın sevdikleriyle zaman çabuk geçer derlerdi , inanmazdım.Birde baktım bugün 20 Kasım.Tarihlere takılmam hatta sayılarlada aram hiç iyi değildir.Ama bana iki ayı iki saat tadında yaşatan ve hissettiren zatişahaneyede teşekkürlerimi iletmeden geçemeyeceğim.Yazımın başından beri de dediğim gibi hayallerden çok o hayalleri kiminle paylaştığın önemli ve sahip olduğun gerçeklerinde değerini bilmeli.Sizi bilmem ama benim hayalimde gerçeğimde tek bir kişi.Tıpkı "o" filmedeki gibi...