Küçüklüğümden beri hep insanları gözlemleyerek büyüdüm.Tavırları, duruşları, konuştukları ve o konuştuklarına uymayan hayatları...Sanırım biz insanlar seviyoruz biraz karmaşayı.Tek seferde çözülecek düğümleri arap saçı yapmayı..
Kadınları anlamaya çalıştım sonra erkekleri, çocukları, karı kocaları,yeni nişanlıları, sevgilisi olmayanları, duygusalları,duygusuzları,eğitime adanan hayatları,berduşları,başıboşları..
Genellemeleri hiç sevemedim.Kimseyi insan olmaktan başka bir sınıfa koyamadım gözümde.Herkesin doğduğu yeri,yurdu, ailesi, gördükleri, büyüdükleri, yedikleri, acıları, mutlulukları genellemelere sığamayacak kadar farklıydı benim için.
Bu yüzden farklılıklarıdan çok ortak yanlarını görmeye çalıştım.Hani o çevremizdekilerle sohbet ederken "aynısı ya" dediklerimizi "daha önce buna benzer bi olay duydum bende" dediklerimizi.
"KARMAŞA"
Biz insanlar karmaşayı sevmiyoruz ama hayatımızı hep karmaşıklığa sürüklüyoruz.Daha doğrusu hayatımızı zorlaştırmayı seviyoruz belki de.Yanlış şeritlere girmeyi.Bile bile ladesi..
Şöyle bi en sevdiğiniz şarkılara bakın.Şarkılarımız da bile hiç kavuşamıyoruz, sorunları çözemiyoruz, ölmüyoruz ama sapasağlam da yaşayamıyoruz.Ezgilerimiz de hep acı ya bi sempati var.
Olsun mu? Olmasın...
Duygularımızı kontrol etmeyi öğrensek zindan ettiğimiz hayatlar çiçek bahçelerine dönecek gibi.Evet kabul ediyorum içimizden geldiği gibi davranmanın özgürlüğü fevkalade.Ama bizi zora sokacak bir özgürlüğe de özgürlük demek hata olur sanki.
Öğrendim ki "Aslında hiçbir şey olmasını istediğimiz gibi değil , her şey olması gerektiği gibi."
Derin konulara girmeden burada noktalıyorum yazımı.Daha öğrenecek,deneyimleyecek onca şey var ki.Kim bilir belki de düşüncelerim değişir.Bu yazımı anarak özür yazısı yazarım size.Sonuçta insanız hepimiz.Bütün güzellikler sizi bulsun.Karmaşadan uzak bol kahkahalı hayatlar da bizi bulsun :)
Aslında hiçbir şey olmasını istediğimiz gibi değil , her şey olması gerektiği gibi.
